চুটি গল্প (অপূৰ্ব দাস )
জোনাকীয়ে অন্য দিনাৰ দৰে স্কুলৰ পৰা আহিয়েই কিতাপৰ বেগটো বিচনাত দলিয়াই থৈ কাপোৰ সলালে৷ গৰম আৰু ৰ’দৰ তাপত তাইৰ অসহ্য লাগিল ৷ আনদিনা স্কুলৰ পৰা আহিয়েই আইতাকক বিচাৰে৷ আইতাকে বহুত মৰম কৰে কাৰণে তাইও আইতাকক এৰিব নোখোজে৷ বুঢ়ী আইতাকে তাইক ধুনীয়া ধুনীয়া সাধু ক’য়৷
প্ৰতিদিনে জোনাকীয়ে আইতাকৰ মুখৰ পৰা এটা সাধু শুনিহে কিতাপ পঢ়িবলৈ ল’য়৷ নিশা শুবৰ সময়তো যেতিয়া তাই আইতাকক সাধু কবলৈ খাটনি ধৰে তেতিয়া বুঢ়ী ৰমনীয়ে -"মোৰ মূৰটো কালি স্কুলৰ পৰা আহি কিন্তু চাই দিব লাগিব দেই !" - এই বুলি কৈ তামোল খাই তাম বৰণীয়া হোৱা
সোলা দাঁত কেইটা উলিয়াই ধেক ধেক কৈ হাঁহি মাৰি নিৰ্জন ঠাইৰ বাঁহৰ তলত থকা ভূতৰ কাহিনী ক’য় ৷
আইতাকে কোৱা সাধু আৰু কাহিনীবোৰ শুনি সঁচা যেনেই লাগে ৷ তাইৰো ভূত চাবলৈ খুব মন যায় ৷ জোনাকীয়ে শুনিছে আইতাকে হেনো সৰু থাকোতে খুব বৰশী বাইছিল৷ এদিন বৰশী বাই লগৰ জনীৰ লগত সন্ধিয়া সময়ত ঘৰলৈ উভতি আহি থাকোতে নিৰ্জন ঠাইখন পাইছিল৷ তাৰে কাষতে মৰিশালী এখন আছিল৷ সেই মৰিশালীৰ ওচৰতে বাওঁনী ভূতুনী এজনীয়ে মৰা মানুহৰ হাড়বোৰ এক বিকট শব্দ কৰি খাই আছিল৷ ভূতুনী জনীক দেখি পাৰে মানে ঘৰৰ ফালে দৌৰিছিল৷ কৰবাত কৰবাত শিলত খুন্দা খাই উফৰিও পৰিছিল ৷ কচুপাতত লোৱা মাছকেইতা হ’লে হাতৰ পৰা ওলাই পৰা নাছিল৷ আইতাকৰ এনেবোৰ সঁচা কাহিনী শুনি তাই বৰ ৰং পায়৷ আজি কিন্তু জোনাকীয়ে আইতাকক মতাও নাই বিচৰাও নাই৷ জোনাকীৰ মাক দেউতাক সদায়েই নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ থাকে৷ বুঢ়ী ৰমনীয়ে হে - ক’ত গৈছে, কি খাইছে, কি কৰিছে ইত্যাদি নাতিনীয়েকৰ সকলো খবৰ ৰাখে আৰু জোনাকীৰ সৈতে ৰং-ধেমালি কৰি সময়বোৰ পাৰ কৰে৷
মাক লতাই জোনাকীলৈ ভাতসাজ সাঁজি ডাইনিঙতে থৈ বিৰক্তিৰে মাতিলে-
: মা জনী, অ’ মাজনী ৷ ভাত বাঢ়ি দিছো, খোৱাহি ৷ - এই বুলি কৈ মাকে কিবা কিবি বকিবলৈ ধৰিলে৷
জোনাকীয়ে ভাত নোখোৱাকৈ কান্দি কান্দি বিচনাত বাগৰ দি থাকিল ৷ মাক লতাই হাত-ভৰি কেইখন ধুই ল’লে ৷ আজি হেঁনো স্কুলত অভিভাৱকক লৈ আবেলিৰ পৰা সন্ধিয়ালৈকে এখন মিটিং আছে তালৈকে যাব ৷ ৰমনী বুঢ়ীয়ে নাতিনীয়িকৰ মাত নুশুনি বোৱাৰীয়েকক সুধিলে -
: অ’ বোৱাৰী, মইনাৰ আজি মাত শুনা নাই৷ স্কুলৰ পৰা আহিল নে?
: স্কুলৰ পৰা আহিয়েই দেখোন শুই আছে ৷ ভাতো খোৱা নাই ৷ কিবা পিশাচে চুলে নেকি ! দিনক দিনে কথা-বতৰা নুশুনা হৈ গৈছে ৷
: তাইনো কিখন জগৰ লগালে? তাইৰ একো হোৱা নাই নহয় ! গা বেয়া চাগে ৷
: জগৰ লগোৱা নাই নহয়৷ সদায় সদায় সেই সাধু নে যাদু সেইবোৰ কৈ কৈ কথা বতৰা নুশুনা কৰিলি ৷ - এই বুলি লতাই কঠোৰ মাতেৰে শাহুৱেকক কৈ নিজৰ কোঠালৈ সোমাই গ’ল৷
বোৱাৰীয়েকৰ মুখত এনে কঠোৰ আৰু অশুভ বচন শুনি বুঢ়ীৰ মনত বৰকৈ দুখ লাগিল ৷ মনৰ দুখতে বুঢ়ীয়ে ঘৰৰ পাছফালে থকা আম গছ জোপাৰ ওচৰলৈ গৈ তাৰে তলতে বহি চকুলো বোৱালে৷ আম গছ জোপা তাইৰ গিৰিয়েক হৰিহৰে ৰোৱা আছিল৷ ৰমনীয়ে আম খাই ভালপায় কাৰণে বিয়াৰ এমাহ পাছতেই আমৰ পুলি আনি ঘৰৰ পাছতে ৰুইছিল৷ পাৰ হৈ যোৱা অতীতৰ স্মৃতিবোৰ ৰমনীৰ মনলৈ আহিবলৈ ধৰিল ৷ সেয়া পঞ্চাশ বছৰৰ আগৰ কথা ৷ ৰমনীৰ গিৰিয়েক হৰিহৰে গল্প-কবিতা লিখিছিল৷ শিশুৰ বাবে শিশু পুথি লিখিছিল৷ নিজৰ গাওঁখনৰ চৰকাৰী প্ৰাথমিক স্কুলখনৰ এজন ভাল মাষ্টৰ আছিল৷ বহুতেই তেওঁক ভাল পাইছিল৷
বিয়াৰ তিনি বছৰ পাছতেই গিৰিয়েকৰ মৃত্যুত তাই অসহায় হৈ পৰিছিল৷ একমাত্ৰ এক বছৰীয়া সন্তান নিয়ৰক লৈয়েই দুখ-যন্ত্ৰণা বুকুত বান্ধি লৈ তাই জীয়াই থাকিল৷ সহায়ৰ হাত কাৰোপৰাই পোৱা নাছিল৷ কিন্তু এই সুখো বেছি দিন নাথাকিল৷ সেই সময়ৰ কথা ৷ নেৰা নেপেৰাকৈ বহুদিন বৰষুণ দি আছিল৷ চাৰিও ফালে বান পানী ৷ তাই অনাহাৰে- অনিদ্ৰাৰে দিন কটাব লগা হৈছিল ৷ ইফালে বতৰ বেয়া খাবলৈ একো নাই ৷ আনফালে সন্তানটোৰ টান জ্বৰ ৷ সেই সময়ত গাওঁ অঞ্চলত ডাক্তৰো নাছিল৷ নিজৰ সাচতীয়া সকলো ধন খৰচ কৰি গাওঁৰে বেজজনক দেখুৱালে৷ দুদিন মান জ্বৰ ভাল হৈছিল যদিও আকৌ জ্বৰ উঠিল৷ অনাহাৰে- অনিদ্ৰাৰে কান্দি-কান্দি তাই বেজজনৰ ওচৰলৈ গ’ল৷ বেজ জনে ক’লে-
: তোৰ যদি দিবলৈ টকায়েই নাই মই কেনেকৈ সহায় কৰিম!
: দেউ, আপোনাৰ ভৰিত ধৰিছোঁ৷ আপুনি মোৰ এই একমাত্ৰ বুকুৰ ধনটিক হেৰুৱাবলৈ নিদিব৷ কষ্ট কৰি পৰৰ ঘৰে ঘৰে কাম কৰি হলেও মই আপোনাক টকা আদায় দিম৷- ৰমনীয়ে কুমুদ বেজৰ ভৰিত ধৰি কাকুতি মিনতি কৰিলে৷
: হ’ব হ’ব ৷ তই ইমান কষ্ট কৰিব নালাগে ৷ মই সন্ধিয়া তোৰ ঘৰলৈ গৈ সকলো ঠিক কৰি আহিম৷ কান্দিব নাপায় নহ’য় ; উঠা ! - এই বুলি কৈ কুমুদ বেজে তাইৰ কান্ধত ধৰি উঠাই দি ঘৰলৈ যাবলৈ দিলে৷
ৰাতিৰ সময়ত কুমুদ বেজে ৰমনীৰ ঘৰলৈ গ’ল ৷ তাই আথে-বেথে বহিবলৈ দি ক’লে -
: দেউ, আপুনি সঁচাকৈয়ে মহান৷ মোক যে সহায় কৰিছে!
: এই খিনি ঔষধ লোৱা ৷ মোক বাৰু টকা নালাগে ৷ তোৰ দুখ বুজিয়েই এনেই দিছোঁ৷ হালধীয়া ৰঙৰ ঔষধ খিনি তোৰ পোনাটিৰ আৰু ৰঙা ৰঙৰ খিনি তোৰ কাৰণে৷
: দেউ, মোৰ কাৰণে কিয়?
: তই দুৰ্বল হৈ আছা যে সেইকাৰণে ৷ এইখিনি খালি তই দেহত শক্তি পাবি৷
তাই নিজৰ সন্তানটিক খুৱাই দি নিজৰ ভাগটোও খাই ল’লে৷ আছলতে কুমুদ বেজে তাইক সেইয়া গৰ্ভৱতী নোহোৱা ঔষধ হে খুৱালে৷
এইবাৰ কুমুদ বেজে কঁপা কঁপা মাতেৰে ক’লে
: তোৰ কাণত মনে মনে এটা কথা কওঁ শুনা !
তাই শুনিবৰ কাৰণে সামান্য হাউলি কাণখন পাতি দিলে ৷
কুমুদ বেজে সুবিধা পাই তাইক জোৰকৈ খামুচি ধৰি মুখত সোপা মাৰি ধৰি বিচনাখনত বগৰাই তাইৰ সকলো কাপোৰ ফালি পেলাই নৰপিশাচটোৱে তাইৰ ওপৰত জপিয়াই পৰিল৷ বাধা দিবলৈও শক্তি দেহত নাই কাৰণ তিনি দিন ধৰি লঘোনে আছে৷ হুৰ হুৰাই বৰষুণ পৰা কাৰণে তাইৰ চিঞৰ আৰু কান্দন কোনেও নুশুনিল৷ এনেদৰে পেলাই থৈ নৰপিশাচটো ঘৰলৈ গ’লগৈ৷ ৰাতি টানকৈ জ্বৰ উঠাত তাইৰ বুকুৰ কলিজাটিও কঁপি-কঁপি মৰি থাকিল৷ ৰাতি পুৱাহে তাইৰ কান্দন শুনি ওচৰৰ কেইজনমানে চাবলৈ দৌৰি আহিল৷
এসপ্তাহ মান পাছত নিজৰ সন্তানৰ বিয়োগ সহ্য কৰিব নোৱাৰি নদীত জপিয়াই আত্মহত্যা কৰিবলৈ ওলাইছিল কিন্তু নোৱাৰিল; কাৰণ, যি দিনাখন তাই আত্মহত্যা কৰিবলৈ গৈছিল সেই নদীটোৰ পাৰতে এটা কাৰোবাৰ সন্তান কান্দি থকা দেখিছিল৷ কি আচৰিত! সন্তানটিৰ কোনো মাক-দেউতাকে বিচাৰিও নাহিল৷ হ’য়তো ভগৱানে তাইৰ দুখ সহ্য কৰিব নোৱাৰি জীয়াই থাকিবলৈ তাইলৈ এইয়া সন্তান এটি উপহাৰ দিবও পাৰে৷ ল’ৰা সন্তানটি কোলাত তুলি লৈ লৰা লৰিকৈ তাই ঘৰ পালে আৰু তাই নাম দিলে মুন ৷
বহু বছৰ পাৰ হ’ল৷ সকলো ফালে পৰিৱৰ্তন হ’ল৷ এতিয়া আধুনিকতাৰ পৰশত আগৰ সেই বান পানী হোৱা গাওঁখন চহৰলৈ ৰূপাত্নৰিত হ’ল৷ মুন ডাঙৰ হ’ল৷ বি.এ পঢ়িয়েই সি এটা প্ৰাইভেট কোম্পানিত চাকৰি পালে৷ চাকৰিটো পোৱাত মাক ৰমনীয়ে গাওঁৰ গোঁসাই ঘৰত এটা শৰাই আগবঢ়ালে ৷ মনত আনন্দৰ ঢৌ ৷ হ’লেও আগৰ সেই যন্ত্ৰণাবোৰ পাহৰিব পৰা নাই৷ চাকৰিটোত যোগদান কৰিবৰ দিনাখনেই মুনে তাৰ প্ৰেয়সী জনীক ল’গ কৰিবলৈ গৈ পলুৱাই আনিলে ৷ এনেদৰে ৰমনীও বুঢ়ী হৈ আহিল ৷ মুন ডেকা হ’ল, বোৱাৰীয়েক আহিল আৰু নাতিনীয়েকৰ মুখ দেখিলে ৷ নিজৰ আপোন বুলিয়েইতো তাই সকলো কেইজনকে মৰম দিয়ে, আশিৰ্বাদ কৰে; কিন্তু কিয় বাৰু নুবুজে ৰমনীৰ হৃদয়ৰ কথা! বোৱাৰীয়েক লতা হিংসাকুৰীয়া মনৰ৷ শাহুৱেকক অনবৰতে কেটেৰা মাতেৰেই মাতে৷ পুতেকেও আগৰ দৰে বুঢ়ীক মৰম নকৰা হ’ল৷ মুনে পলুৱাই আনিছে যেতিয়া তাৰ হৃদয়ৰ ৷ বুঢ়ীয়ে একো কথাতে মাত মাতিব নোৱাৰে৷ বুঢ়ীয়ে কেতিয়াও লতাক বেয়াকৈ নক’য়৷ কৰিব লগীয়া কামবোৰ কৰি দিলেও লতাই শাহুৱেকক ভাল নাপায়৷ লতাই সাধুৰ পুথিবোৰ ভাল নাপায় ৷ ভূত-প্ৰেত এনে অন্ধবিশ্বাসে হেনো ল’ৰা-ছোৱালীক পাগল কৰে৷ মাকে জোনাকীক এনেবোৰ সাধু নুশুনিবলৈ সদায়েই সাৱধান বাণী শুনাই থাকে ৷ সাত বছৰীয়া জোনাকীয়ে কিন্তু মাকৰ কথা নামানে ৷ তাই সাধু শুনিব পালেহে কিতাপ পঢ়ে৷
লতাই গিৰিয়েক মুনক কথাবোৰ লগাই লগাই মাকক দেখিব নোৱাৰা কৰিলে৷ আগৰ দৰে মুনে মাকক ভাল নোপোৱা হ’ল ৷
নিজৰ সন্তানৰ দৰে বাৰু মুনক মৰম দিবপৰা নাই নেকি? নে সি নিজৰ মাক বুলি নাভাবে? ৷ এইবোৰ ভাবি ভাবি ৰমনীৰ দুখতে ৰাতি টোপনি নাহে৷ তাক অতীতৰ সকলো কথাবোৰ কৈছিল এদিন৷ মুনেও ৰমনীক নিজৰ মাক বুলিয়েই মানি আহিছে ; কিন্তু দিন যোৱাৰ লগে লগে ঘৈনীয়েক জনীক পোৱাৰ পাছত মুনে ৰমনীক আদৰ-সাদৰ নকৰা হ’ল আৰু মাকৰ পৰা যেন আঁতৰি ফুৰিবলৈ ধৰিছে৷ ৰমনী বুঢ়ী হোৱা কাৰণে আগৰ দৰে কাম-বন কৰিব নোৱাৰা হৈছে৷ তাৰ কাৰণেও বোৱাৰীয়েক লতাই কেটেৰা মাত মাতে৷
জোনাকী এজনী সৰু ছোৱালী৷ তাই এইবোৰ কথা বুজিব পৰা হোৱা নাই৷ সাধু শুনি ভাল পায়৷ আইতাকৰ মৰম বিচাৰে৷ মাকে জোনাকীক আইতাকৰ পৰা দূৰত জানো ৰাখিব পাৰিব?
ৰমনীও সৰু থাকোতে নিজৰ আইতাকৰ পৰা সাধু শুনিছিল৷ সাধুকথা পঢ়িলে জ্ঞান-আনন্দ হে লাভ কৰে আৰু সৎ স্বভাৱৰ হ’য়৷ আগৰ পৰাই আইতাক-নাতিনীয়েক বা নাতিয়েকৰ মধুৰ সম্পৰ্ক এটা আছে৷ এনে সম্পৰ্ক আজি কালি যেন আধুনিকতাৰ পৰশত কৰবাত হেৰাই যাব ধৰিছে৷ ককা-আইতাৰ মুখৰ সাধুৰ সলনি মোবাইল, কম্পিউটাৰহে সংগী হ’ল৷ এনেদৰে এটা এটাকৈ অতীতৰ কথাবোৰ ৰমনী বুঢ়ীৰ মনত পাক খাবলৈ ধৰিল৷ হথাৎ ফেঁচু চৰাইৰ কুৰুলিত তাইৰ তন্ময়তা ভাঙিল৷ চাৰিও ফালে চোৱাত হে গাত তৎ আহিল৷ সন্ধিয়া আঁতৰি আন্ধাৰ হ’বলৈ ধৰিছে ৷ সৌ পশ্চিমৰ আকাশৰ পৰা কাঁচি জোনবাইটি মিচিকিয়াই হাঁহি ওলাইছে৷ চকুৰ পানী খিনি মচি বুঢ়ীয়ে এইবাৰ আকাশলৈ চালে ৷ দূৰৈৰ আকাশত কিচিক মচিককৈ জ্বলি থকা ত’ৰাবোৰ আৰু জোনটি চাই তাইৰ ভাল লাগিল৷ আমগছ জোপাৰ তলত বহি থকাৰ পৰা লাহে লাহে উঠিবলৈ ধৰোতেই পাছৰ পৰা মিহি কোমল সৰু এখন হাতৰ পৰশ তাইৰ হাতত পৰিল৷
: আইতা, তই ইয়াত অকলে অকলে কিয় এনেকৈ বহি আছ, ভয় লগা নাইনে?
সৰু ছোৱালী জনীৰ কোমল মাতত বুঢ়ীৰ হিয়া-মন চেনেহেৰে ভৰি পৰিল৷ বুঢ়ীৰ আকৌ দুচকু চলচলীয়া হৈ দুধাৰী চকুপানী বৈ পৰিল৷ কিচিৰ মিচিৰ জোনৰ পোহৰত আইতাকৰ দুচকুত চকুপানী দেখা পাই জোনাকীয়ে দুখ মনেৰে সুধিলে -
: আইতা, কি হৈছে? কিয় কন্দিছ আইতা ? আৰু ইয়াত অকলে বহি আছ কিয় ? মই বিচাৰি বিচাৰি ইয়াতে অকলে বহি থকা দেখি তোৰ কাষলৈ আহিলোঁ৷
: জোন, মই তোৰ কাৰণেই কান্দিছো৷ আজি স্কুলৰ পৰা আহি তই কিয় ভাত খোৱা নাছিলি?
: আইতা, মোক মা আৰু দেউতাই খুব কোবায় ; মৰম নকৰে৷ মাই কৈছে যে তোৰ সৈতে কথা পাতি সাধু শুনি থাকিলে হেনো স্কুলত নোৱাৰা হৈ যাম আৰু পিশাচে ধৰি পগলা কৰে৷ মাই তোৰ সৈতে মোক কথা পাতিবলৈ মানা কৰিছে৷ আজি আমাৰ ছাৰে কৈছে যে সাধু শুনিলে ভাল মানুহ হ’য়৷ সেই কাৰণে মই স্কুল চুটি হোৱাৰ পাছত এখন সাধু কিতাপ কিনিবলৈ যাব খুজিছিলোঁ ; কিন্তু দেউতাই মোক বাধা দিলে আৰু বহুত কোবালে ৷ সেই কাৰণে মই আজি স্কুলৰ পৰা আহি ভাত নাখালোঁ ৷
: মোৰ মৰমৰ জোন, তই যোৱা ঘৰলৈ ৷ তোৰ মা দেউতাৰাই ইয়াত এনেদৰে মোৰ সৈতে থকা গ’ম পালে মাৰিব ৷
: আইতা, মই আজি তোৰ লগতেই থাকিম ৷ মা-দেতাই এতিয়াও ঘৰলৈ অহা নাই৷ আমাৰ স্কুলৰ অভিভাৱক লৈ পতা সভাত গৈছে ৷
: তেনেখন নকৰিবি , জোন ! যোৱা আৰু কিতাপ পঢ়া ৷
: তই নগলে মইও নাযাওঁ ৷ ব’ল আইতা, আমি ইয়াৰ পৰা যাওঁ৷
জোনাকীলৈ ৰমনী বুঢ়ীৰ মৰম উপজিল৷ সৰু ছোৱালী জনীয়ে মৰম দিব যানে ; অথচ পুতেক আৰু বোৱাৰীয়েকেই নুবুজে তাইৰ হৃদয়ৰ বেথা ৷ তাইৰ আব্দাৰত বুঢ়ীয়ে তাৰ পৰা ঘৰলৈ উঠি আহিল৷ ৰাতি ন বাজিবৰ হ’ল৷ এতিয়াও মাক-দেউতাক অহা নাই৷ সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে মাক-দেউতাকক লৈ স্কুলত এখন সভা পাতিছে ৷ সভাখনত বিভিন্ন জ্ঞানৰ আলাপ আলোচনা কৰিব ৷ বুঢ়ীয়ে কেকো জেকোকৈ বাহিৰৰ জুহালতে ভাত কেইটা ৰান্ধিলে৷ দুয়ো আইতাক নাতিনীয়েকে ভাত খাই বাগৰ দি থাকিল৷ জোনাকীয়ে সাধু শুনি শুনি টোপনি গ’ল৷ বুঢ়ীয়ে শুই থকাৰ পৰা উঠি জোনাকীৰ কাষতে বহি তাইৰ মুখলৈ চাই থাকিল৷
এই নিষ্পাপ ছোৱালী জনীয়েনো কি দোষ কৰিলে যে মাক দেউতাকে ইমানকৈ কোবায়! আৰু মইনো কি ইমান ডাঙৰ দোষ কৰিলোঁ , সিহঁত দুজনে মোক এৰাই চলিব ধৰিছে ৷ নিজৰ মাক নহ’য় কাৰণেই নেকি? -এনেদৰে বুঢ়ীয়ে ভাবি থাকোতে পুতেক-বোৱাৰীয়েকক অহাৰ মাত শুনিলে৷ বুঢ়ী সাৱধান হ’ল৷ আজি তাই দুয়োকে সকলো খুলি ক’ব ৷ যদি বুজি পায় তেনেহ’লে একেলগে থাকিব আৰু যদি একেই ব্যৱহাৰ, কেটেৰা মাত মাতে তেনেহ’লে বুঢ়ী বৃদ্ধাশ্ৰমলৈ গুছি যাব ৷ সিহঁতৰ সুখৰ বাবেই এই ঘৰ-দুৱাৰ সকলো এৰিব৷ কাইলৈ পুৱাতেই প্ৰথম বাছখনত উঠি বৃদ্ধাশ্ৰমলৈ যাব আৰু তাতেই থাকিব৷ হথাতে বুঢ়ীৰ কোঠালৈ মুন আৰু লতাই সোমাই আহি দুয়োজনে বুঢ়ীৰ ভৰিত ধৰি ক্ষমা মাগিবলৈ ধৰিলে৷ বুঢ়ী আচৰিত হ’ল আৰু ভাবিলে - নিশ্চয় স্কুলৰ সভাত গৈ জ্ঞান পালে চাগৈ ! বুঢ়ীয়ে পুতেক আৰু বোৱাৰীয়েকক মনৰ সকলো কথা খুলি ক’লে আৰু সিহঁতৰ ভুলৰ বাবে ক্ষমা কৰি দিলে৷
: আই , আমাক দুয়োকে ক্ষমা কৰি দে! আমি তোক বহুত দুখ দিলোঁ৷ - মুন আৰু লতাই চকু চলচলীয়া কৰি ক্ষমা মাগিলে৷
: তহঁতক নো মই কেতিয়া পৰৰ বুলি ভাবিছোঁ ৷ নিজৰ গৰ্ভৰ সন্তান নহ’লেও মই মুনক কেতিয়াও পৰৰ বুলি ভবা নাই ৷ আৰু তহঁত কেইজনৰ বাহিৰেনো কোন মোৰ আপোন আছে ? মা বুলি এষাৰ মৰমৰ মাত শুনিবলৈ মোৰ অন্তৰে সদায়েই হাহাকাৰ কৰি থাকে ৷ আজি মই বহুত সুখী ৷ মোৰ মনৰ কথা যে বুজি পালি ৷
মুন আৰু লতাই মা বুলি বুঢ়ীক সাৱটি ধৰি হুক হুকাই আনন্দতে কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ জোনাকীয়ে টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই আইতাক আৰু মাকক সাৱটি ধৰিল৷ সিহঁতৰ এনে মধুৰ সম্পৰ্ক দেখি আকাশৰ জোন আৰু তৰাবোৰে আনন্দতে আন্ধাৰৰ মাজে মাজে সোণালী ৰং চটিয়াবলৈ ধৰিলে ৷
#সমাপ্ত#
